Biała klatka

   Byłem zraniony i chciałem ranić. Byłem doceniony i nie chciałem docenić. Kochałem i nie byłem kochany. Oszukiwałem wierząc, że mnie oszukać nie można. Chciałem oddać wszystko, ale nie było komu. Potem chciałem tylko brać i brałem od wielu, ale nabierałem jedynie ręce pełne nicości.

   Nic mi nie pozostaje, tylko zacisnąć te puste dłonie w pięści i bić nimi w klatkę cierpiącej dumy, która mnie otacza. Wiem jednak, że jej nie zniszczę. Wyrasta białymi kratami gnatów prosto z mego kościanego serca. Jest częścią mnie. Nie ma z niej ucieczki.

   Opadam z sił, owijam więc palce dookoła krat.

   Gdyby chociaż udało mi się rozgiąć je na tyle, by wpuścić kogoś do środka.

   Gdyby chociaż udało mi się je rozgiąć.

   Gdyby chociaż.

   Gdyby...